অসমীয়া ভাষাৰ উৎপত্তি আৰু বিকাশ
(নিবন্ধ ১)
অসমীয়া ভাষা উত্তৰ-পূৰ্ব ভাৰতৰ অসম ৰাজ্যৰ মুখ্য ভাষা। ইয়াক অসমীয়া বুলি কোৱা হয়। এই ভাষাৰ উৎপত্তি আৰু বিকাশৰ ইতিহাস বহু পুৰণি আৰু ৰঙীন।
উৎপত্তি
অসমীয়া ভাষাৰ উৎপত্তি প্ৰাচীন ভাৰতৰ মগধী প্ৰাকৃত ভাষাৰ পৰা। মগধী প্ৰাকৃত ভাষা সংস্কৃতৰ পৰা উদ্ভৱ হৈছিল। ৮ম শতিকাৰ পৰা অসমীয়া ভাষাৰ বিকাশ আৰম্ভ হয়। এই সময়ত চাৰ্যাপদৰ কবিতাসমূহত অসমীয়া ভাষাৰ প্ৰাচীন ৰূপ দেখা পোৱা যায়।
বিকাশ
অসমীয়া ভাষাৰ বিকাশৰ সময়ত বিভিন্ন ভাষাৰ প্ৰভাৱ পৰিছিল। বিশেষকৈ, তিব্বত-বাৰ্মা আৰু অষ্ট্ৰো-এছিয়াটিক ভাষাৰ প্ৰভাৱ। মধ্যযুগত শংকৰদেৱ আৰু মাধৱদেৱৰ দৰে মহাপুৰুষসকলৰ দ্বাৰা অসমীয়া ভাষাৰ সাহিত্যিক বিকাশ ঘটে। তেওঁলোকৰ কীৰ্তন, ভক্তি গীত আৰু নাটকে অসমীয়া ভাষাক সমৃদ্ধ কৰে।
আধুনিক অসমীয়া ভাষা
আধুনিক অসমীয়া ভাষাৰ বিকাশ ১৯শ শতিকাৰ পৰা আৰম্ভ হয়। এই সময়ত অসমীয়া ভাষাত বহু গ্ৰন্থ, পত্রিকা আৰু সংবাদপত্ৰ প্ৰকাশ হয়। অসম সাহিত্য সভাৰ অৱদান অসমীয়া ভাষাৰ বিকাশত বিশেষ উল্লেখযোগ্য।
উপসংহাৰ
অসমীয়া ভাষা উত্তৰ-পূৰ্ব ভাৰতৰ এক গুৰুত্বপূর্ণ ভাষা। ইয়াৰ উৎপত্তি আৰু বিকাশৰ ইতিহাস বহু পুৰণি আৰু সমৃদ্ধ। অসমীয়া ভাষাৰ সাহিত্যিক আৰু সাংস্কৃতিক ঐতিহ্য অসমীয়া জাতিৰ গৌৰৱ। 0 0 0
আপুনি ভাল পাব পাৰে:
অসমীয়া ভাষাৰ উৎপত্তি আৰু বিকাশৰ তথ্য
(নিবন্ধ ২)
উৎপত্তি: অসমীয়া ভাষাৰ উৎপত্তি প্ৰাচীন মগধী প্ৰাকৃত ভাষাৰ পৰা হৈছে। মগধী প্ৰাকৃত ভাষা সংস্কৃতৰ পৰা উদ্ভৱ হৈছিল।
প্ৰাচীন যুগ: ৮ম শতিকাৰ পৰা অসমীয়া ভাষাৰ বিকাশ আৰম্ভ হয়। চাৰ্যাপদৰ কবিতাসমূহত অসমীয়া ভাষাৰ প্ৰাচীন ৰূপ দেখা পোৱা যায়।
মধ্যযুগ: শংকৰদেৱ আৰু মাধৱদেৱৰ দৰে মহাপুৰুষসকলৰ দ্বাৰা অসমীয়া ভাষাৰ সাহিত্যিক বিকাশ ঘটে। তেওঁলোকৰ কীৰ্তন, ভক্তি গীত আৰু নাটকে অসমীয়া ভাষাক সমৃদ্ধ কৰে।
আধুনিক যুগ: ১৯শ শতিকাৰ পৰা আধুনিক অসমীয়া ভাষাৰ বিকাশ আৰম্ভ হয়। এই সময়ত বহু গ্ৰন্থ, পত্রিকা আৰু সংবাদপত্ৰ অসমীয়া ভাষাত প্ৰকাশ হৈছে।
ভাষাৰ প্ৰভাৱ: অসমীয়া ভাষাত তিব্বত-বাৰ্মা আৰু অষ্ট্ৰো-এছিয়াটিক ভাষাৰ প্ৰভাৱ পৰিছে। ইয়াৰ ফলত ভাষাটোৰ শব্দভাণ্ডাৰ আৰু ব্যাকৰণত বিভিন্ন বৈশিষ্ট্য দেখা পোৱা যায়।
লিপি: অসমীয়া ভাষা বঙালী-অসমীয়া লিপিত লিখা হয়। এই লিপিত বহুত টাইপগ্ৰাফিক লিগেচাৰ থাকে।
ভাষাৰ বিস্তাৰ: অসমীয়া ভাষা উত্তৰ-পূৰ্ব ভাৰতৰ বিভিন্ন ৰাজ্যত ব্যৱহৃত হয়। বিশেষকৈ, অসম, অৰুণাচল প্ৰদেশ আৰু নাগালেণ্ডত এই ভাষাৰ প্ৰচলন আছে।
সাহিত্যিক ঐতিহ্য: অসমীয়া ভাষাৰ সাহিত্যিক ঐতিহ্য বহু পুৰণি আৰু সমৃদ্ধ। চাৰ্যাপদৰ পৰা আৰম্ভ কৰি আধুনিক যুগলৈকে বহু অসমীয়া ভাষাত প্ৰকাশ হয়। 0 0 0
অসমীয়া ভাষাৰ উৎস আৰু বিকাশ
(নিবন্ধ ৩)
ভূমিকা
অসমীয়া ভাষা, যাক অসমীয়া বা অসমিয়া বুলি জনা যায়, এটা ইন্দো-আৰ্য ভাষা। এই ভাষা প্ৰধানকৈ ভাৰতৰ উত্তৰ-পূবৰ অসম ৰাজ্যত কোৱা হয়। এই ভাষা অসমৰ চৰকাৰী ভাষা হিচাপে ব্যৱহৃত হয় আৰু অৰুণাচল প্ৰদেশ আৰু নাগালেণ্ডৰ কিছু অংশতো এই ভাষা কোৱা হয়। অসমীয়া ভাষাৰ এক দীৰ্ঘ সাহিত্যিক পৰম্পৰা আৰু বৰ্ণাঢ্য ভাষাতাত্ত্বিক ইতিহাস আছে। যুগৰ পৰিক্ৰমাত এই ভাষা বিভিন্ন সামাজিক-সাংস্কৃতিক প্ৰভাৱ আৰু ঐতিহাসিক ঘটনাৰ দ্বাৰা গঢ়ি উঠিছে। এই প্ৰবন্ধত অসমীয়া ভাষাৰ উৎস আৰু বিকাশৰ বৰ্ণনা কৰা হ’ব।
অসমীয়া ভাষাৰ উৎস
অসমীয়া ভাষা ইন্দো-আৰ্য ভাষা পৰিয়ালৰ পূৰ্বাঞ্চলীয় শাখাৰ অন্তৰ্গত, যি বৃহত্তৰ ইন্দো-ইউৰোপীয় ভাষা পৰিয়ালৰ এটা অংশ। অসমীয়া ভাষাৰ প্ৰথম সূত্ৰ প্ৰাকৃত ভাষাবোৰৰ পৰা আহিছে, বিশেষকৈ মাগধী প্ৰাকৃতৰ পৰা, যিটো পূৰ্বাঞ্চলৰ ভাষা আছিল। মাগধী প্ৰাকৃতৰ পৰা অসমীয়া ভাষাৰ লগতে বাঙালী, উড়িয়া আৰু মৈথিলি ভাষাবোৰো উদ্ভৱ হয়।
খ্ৰীষ্টীয় প্ৰথম চেণ্টুৰীৰ সময়ত, আজিৰ অসম অঞ্চলত বিভিন্ন জাতি আৰু উপজাতি বাস কৰিছিল। এই জাতিসমূহৰ ভাষাৰ সৈতে ইন্দো-আৰ্য ভাষাৰ মিশ্ৰণে এটা পৃথক ভাষা গঢ়ি তুলিছিল, যাক আজিকালি অসমীয়া ভাষা হিচাপে জানো। ৭ম আৰু ৮ম শতিকা পাৰ হৈ এই ভাষা পৃথক ৰূপত বিকাশ লাভ কৰা বুলি বিশ্বাস কৰা হয়।
প্রাথমিক বিকাশ আৰু সাহিত্য
অসমীয়া ভাষাৰ আদি ৰূপক “প্ৰাচীন অসমীয়া” বা “প্ৰাৰম্ভিক অসমীয়া” বুলিও জনা যায়, যি ৭মৰ পৰা ১৪শ শতিকা পৰ্যন্ত বিকাশ লাভ কৰিছিল। এই সময়ৰ ভাষাত সংস্কৃতৰ প্ৰভাৱ দেখা যায়। যদিও অসমীয়া ভাষাই সংস্কৃতৰ শব্দভাণ্ডাৰ আৰু ব্যাকৰণৰ ধাৰণা গ্ৰহণ কৰিছিল, তথাপি ভাষাৰ নিজস্ব বৈশিষ্ট্যসমূহ সংৰক্ষণ কৰি ৰাখিছিল।
অসমীয়া সাহিত্যৰ প্ৰথম উল্লেখযোগ্য নিদৰ্শন হ’ল “চৰ্যাপদ,” এক দল বৌদ্ধ মিষ্টিক কবিতা, যি ৮মৰ পৰা ১২শ শতিকা পৰ্যন্ত লিখা হৈছিল। যদিও চৰ্যাপদ-মাত্ৰ অসমীয়াত নহয়, ইয়াত প্ৰটো-অসমীয়া আৰু অন্যান্য পূৰ্বাঞ্চলীয় ইন্দো-আৰ্য উপভাষাবোৰৰ কবিতা আছে, যিবোৰ প্রাচীন অসমীয়াৰ ভাষাগত বৈশিষ্ট্যবোৰ বুজাই।
মধ্যযুগ: বৃদ্ধি আৰু পরিণতি
মধ্যযুগ (১৪শৰ পৰা ১৮শ শতিকা) অসমীয়া ভাষাৰ বৃদ্ধি আৰু পক্বতাৰ যুগ আছিল। এই সময়ত ভক্তি আন্দোলনৰ প্ৰভাৱত অসমীয়া ভাষাত সাহিত্যৰ সৃষ্টি হয়। শ্ৰীমন্ত শংকৰদেৱ (১৪৪৯–১৫৬৮) আৰু তেওঁৰ শিষ্যসকলে অসমীয়া ভাষা আৰু সাহিত্যৰ বিকাশত গুৰুত্বপূর্ণ ভূমিকা পালন কৰিছিল।
শংকৰদেৱৰ ৰচিত বহু ভজনগীত, যাক “বৰগীত” বুলি জনা যায়, আৰু নাটকসমূহে অসমীয়া ভাষাক সংহত কৰি সমাজৰ প্ৰতি শ্ৰেণীৰ লোকৰ বাবে সহজগম্য কৰিলে। তেওঁৰ কাম আৰু তেওঁৰ শিষ্য মাধৱদেৱৰ সাহিত্য অসমীয়া ভাষাৰ প্রথম অৱস্থা গদ্য আৰু পদ্যৰ ভিত্তি স্থাপন কৰিছিল।
এই সময়ত অসমীয়া ভাষাৰ ব্যাকৰণ আৰু শব্দভাণ্ডাৰ অধিক সংহত আৰু মান্যতা লাভ কৰে। যদিও সংস্কৃতৰ প্ৰভাৱ আছিল, স্থানীয় উপভাষাসমূহৰো ধাৰণা গ্ৰহণ কৰি অসমীয়া ভাষা বিকাশ লাভ কৰিছিল।
ঔপনিবেশিক যুগ: মান্যতা আৰু আধুনিকীকৰণ
১৯শ শতিকাৰ আৰম্ভণিতে ব্রিটিশৰ আগমনে অসমীয়া ভাষাৰ ইতিহাসত এটা নতুন অধ্যায়ৰ সূচনা কৰিছিল। ব্ৰিটিশ প্রশাসনে প্ৰথমে অসমত বাঙালী ভাষা প্ৰচলন কৰে। কিন্তু অসমীয়া ভাষাৰ বিৰোধিতা কৰি অসমীয়া বুদ্ধিজীৱী আৰু নেতাসকলে আন্দোলন আৰম্ভ কৰে।
আনন্দৰাম ঢেকিয়াল ফুকন আৰু হেমচন্দ্ৰ বৰুৱাৰ সাধনাই অসমীয়া ভাষাৰ পুনৰুদ্ধাৰত গুৰুত্বপূর্ণ ভূমিকা পালন কৰিছিল। বৰুৱাৰ “হেমকোষ,” প্ৰথম অসমীয়া অভিধান, অসমীয়া ভাষাক মান্যতা আৰু আধুনিকীকৰণৰ পথত আগবঢ়াইছিল।
১৮৭৩ চনত অসমীয়া ভাষাক অসমৰ চৰকাৰী ভাষা হিচাপে স্বীকৃতি দিয়া হয়। এই সময়ত অসমীয়া সাহিত্যৰ পুনৰজীৱন ঘটে, যাৰ ফলত গদ্য, কবিতা, খবৰ আৰু পত্র-পত্রিকাৰ সৃষ্টি হয়।
স্বাধীনতাৰ পিছৰ যুগ আৰু আধুনিক বিকাশ
১৯৪৭ চনত ভাৰতৰ স্বাধীনতাৰ পিছত অসমীয়া ভাষা অধিক সংহত হয়। অসম ৰাজ্যৰ চৰকাৰী ভাষা হিচাপে অসমীয়া ভাষাৰ প্ৰতিষ্ঠা ঘটে। এই সময়ত নতুন সাহিত্যৰ সৃষ্টি হয়। বীৰিঞ্চি কুমাৰ বৰুৱা, ইন্দিৰা গোস্বামী, হোমেন বৰগোহাঁইৰ দৰে লেখকে সাহিত্যৰ উন্নয়নত গুৰুত্বপূর্ণ ভূমিকা পালন কৰে।
বিশ্বায়নৰ প্ৰভাৱ আৰু ইংৰাজী ভাষাৰ প্ৰবেশৰ বাবেও অসমীয়া ভাষাত কিছু সমস্যাৰ সৃষ্টি হৈছে। তথাপি অসমীয়া ভাষা সংৰক্ষণৰ বাবে বহু প্ৰচেষ্টা চলি আছে।
উপসংহাৰ
অসমীয়া ভাষাৰ এক দীঘলীয়া আৰু গতিশীল ইতিহাস আছে। প্ৰাচীন প্ৰাকৃতৰ পৰা আৰম্ভ হৈ আধুনিক অসমীয়া ভাষাৰ বিকাশে অসমীয়া ভাষাক এক সমৃদ্ধ ভাষা হিচাপে গঢ়ি তুলিছে। ই কেৱল এটা ভাষা নহয়, অসমৰ সংস্কৃতি আৰু ঐতিহ্যৰ প্ৰতীক। আধুনিক যুগত অসমীয়া ভাষাই অসমৰ পৰিচয় আৰু সংস্কৃতিগত পৰম্পৰা জীয়াই ৰাখিছে। 0 0 0
অসমীয়া ভাষাৰ উৎপত্তি আৰু বিকাশৰ বিষয়ে কিছু প্ৰশ্ন আৰু উত্তৰ
প্ৰশ্ন ১: অসমীয়া ভাষাৰ উৎপত্তি আৰু বিকাশ কেতিয়া হৈছিল?
উত্তৰ: অসমীয়া ভাষাৰ উৎপত্তি আৰু বিকাশ প্ৰায় ৮ম শতিকাৰ পৰা মগধী প্ৰাকৃত ভাষাৰ পৰা হৈছিল।
প্ৰশ্ন ২: চাৰ্যাপদ কি?
উত্তৰ: চাৰ্যাপদ হৈছে প্ৰাচীন কবিতাৰ সংকলন, য’ত অসমীয়া ভাষাৰ প্ৰাচীন ৰূপ দেখা পোৱা যায়।
প্ৰশ্ন ৩: শংকৰদেৱ আৰু মাধৱদেৱৰ ভূমিকা কি আছিল?
উত্তৰ: শংকৰদেৱ আৰু মাধৱদেৱ অসমীয়া ভাষাৰ সাহিত্যিক বিকাশত গুৰুত্বপূর্ণ ভূমিকা পালন কৰিছিল। তেওঁলোকৰ কীৰ্তন, ভক্তি গীত আৰু নাটকে অসমীয়া ভাষাক সমৃদ্ধ কৰিছিল।
প্ৰশ্ন ৪: আধুনিক অসমীয়া ভাষাৰ বিকাশ কেতিয়া আৰম্ভ হয়?
উত্তৰ: আধুনিক অসমীয়া ভাষাৰ বিকাশ ১৯শ শতিকাৰ পৰা আৰম্ভ হয়।
প্ৰশ্ন ৫: অসমীয়া ভাষাত কোন কোন ভাষাৰ প্ৰভাৱ পৰিছে?
উত্তৰ: অসমীয়া ভাষাত তিব্বত-বাৰ্মা আৰু অষ্ট্ৰো-এছিয়াটিক ভাষাৰ প্ৰভাৱ পৰিছে।
প্ৰশ্ন ৬: অসমীয়া ভাষা কোন লিপিত লিখা হয়?
উত্তৰ: অসমীয়া ভাষা বঙালী-অসমীয়া লিপিত লিখা হয়।
প্ৰশ্ন ৭: অসমীয়া ভাষাৰ সাহিত্যিক ঐতিহ্য কেনে?
উত্তৰ: অসমীয়া ভাষাৰ সাহিত্যিক ঐতিহ্য বহু পুৰণি আৰু সমৃদ্ধ। চাৰ্যাপদৰ পৰা আধুনিক যুগলৈকে বহু বহু অসমীয়া ভাষাত প্ৰকাশ হৈছে। 0 0 0
নোট: যদি আপুনি এই ‘অসমীয়া ভাষাৰ উৎপত্তি আৰু বিকাশ”নিবন্ধখনটো ভাল পাইছে / পছন্দ কৰে, অনুগ্ৰহ কৰি আপোনাৰ মতামত জনাব। আমি যিকোনো ধৰণৰ গঠনমূলক মতামতক আদৰণি জনাওঁ । 0 0 0
অসমীয়া ভাষাৰ উৎপত্তি আৰু বিকাশ: অসমীয়া ভাষাৰ লিখকসকলৰ তালিকা:
শঙ্কৰদেৱৰ আগৰ কাল (প্ৰাচীন যুগ):
- হেমচন্দ্ৰ বৰ্মণ (আলাওল) – বৌদ্ধ ধৰ্মৰ চৰ্যাপদৰ কবিসকলৰ ভিতৰত এজন।
- দৰিৰাম কাশ্যপ – চৰ্যাপদৰ কবি, অসমীয়া ভাষাৰ প্ৰাৰম্ভিক নিদৰ্শন।
শঙ্কৰদেৱ যুগ (ভক্তি আন্দোলন আৰু মধ্যযুগ):
- শ্ৰীমন্ত শংকৰদেৱ (১৪৪৯–১৫৬৮) – অসমীয়া ভক্তি আন্দোলনৰ পথপ্ৰদৰ্শক, বড়গীত, অনুকীয়া নাট আদি সাহিত্যৰ সৃষ্টি।
- মাধৱদেৱ (১৪৮৯–১৫৯৬) – শংকৰদেৱৰ শিষ্য, নামঘোষা, বড়গীত আৰু কাব্যৰ সৃষ্টিকাৰী।
- দামোদৰ দেৱ (১৫২৪–১৫৯৬) – বৈষ্ণৱ ধৰ্ম আৰু ভক্তি সাহিত্যৰ সৃষ্টি।
- অনন্ত কন্দলি (১৫শ শতিকা) – মহাভাৰতৰ অসমীয়া অনুবাদক।
- ভট্টদেৱ (১৫৪৮–১৬১১) – প্ৰথম অসমীয়া গদ্য লেখক, ভাগৱত আৰু অন্যান্য ধৰ্মগ্ৰন্থৰ অনুবাদক।
আধুনিক যুগৰ আগশাৰীৰ লেখক:
- অণিৰুদ্ধদেৱ (১৫৫৩–১৬২৬) – বৈষ্ণৱ সাহিত্যৰ অন্যতম লেখক।
- হৰিবৰ বিভাবাৰী (১৬শ শতিকা) – ধৰ্মীয় কাব্যৰ সৃষ্টি।
- হৰিবৰ বিপ্ৰ (১৭শ শতিকা) – ধৰ্মীয় আৰু ভক্তি সাহিত্যৰ কবি।
- সৰস্বতী (১৭শ শতিকা) – ধৰ্মীয় পদ্যৰ সৃষ্টিকাৰী।
উপনিবেশিক যুগ আৰু আধুনিক অসমীয়া সাহিত্য:
- হেমচন্দ্ৰ বৰুৱা (১৮৩৫–১৮৯৬) – অসমীয়া ব্যাকৰণ আৰু “হেমকোষ” অভিধানৰ ৰচক।
- লক্ষ্মীনাথ বেজবৰুৱা (১৮৬৮–১৯৩৮) – অসমীয়া ৰেনেছাঁৰ অগ্ৰগামী, “বৰগীত” আৰু বিভিন্ন নাটক।
- চন্দ্ৰকুমাৰ আগৰৱালা (১৮৬৭–১৯৩৮) – ৰোমাণ্টিক সাহিত্যৰ প্ৰতিনিধি।
- হেমচন্দ্ৰ গোস্বামী (১৮৭২–১৯২৮) – আধুনিক অসমীয়া কবিতাৰ জন্মদাতা।
- পদ্মনাথ গোহাঞিবৰুৱা (১৮৭১–১৯৪৬) – গদ্য সাহিত্যৰ অন্যতম অগ্ৰগামী।
- বেণুধৰ ৰাজখোৱা (১৮৭৯–১৯২৩) – জাতীয়তাবাদী সাহিত্যৰ প্ৰতিনিধি।
স্বাধীনতাৰ পিছৰ আৰু বৰ্তমানৰ লেখক:
- বীৰিঞ্চি কুমাৰ বৰুৱা (১৯২৭–১৯৮৩) – সমাজ আৰু মানৱীয়তাক ধৰি সাহিত্যৰ সৃষ্টি।
- ইন্দিৰা গোস্বামী (১৯৪২–২০১১) – সাহিত্য অকাডেমি আৰু জ্ঞানপীঠ বঁটাৰ বিজয়ী, উপন্যাস আৰু গল্পৰ ৰচক।
- হোমেন বৰগোহাঁই (১৯৩২–২০২১) – উপন্যাস, প্ৰবন্ধ আৰু বিভিন্ন সাহিত্যৰ সৃষ্টি।
- মম্মদ তায়েবুৰ ৰহমান (১৯৩৯–) – শিশু সাহিত্য আৰু শিক্ষামূলক গ্ৰন্থৰ ৰচক।
- জয়ন্ত মাধৱ (১৯৪৭–) – কবি, সমালোচক আৰু লেখক।
- ৰবীন্দ্ৰনাথ বৰদলৈ (১৯৩৯–) – উপন্যাসিক আৰু গদ্য সাহিত্যৰ প্ৰতিনিধি।
- নবকান্ত বৰুৱা (১৯২৬–২০০২) – সাহিত্য, কবিতা আৰু উপন্যাসৰ জগতৰ অন্যতম প্ৰখ্যাত লেখক।
- পাৰেশ বৈশ্য (১৯৫২–) – গল্প আৰু কাহিনীৰ জগতৰ লেখক।
- রঞ্জিত শৰ্মা (১৯৫৯–) – আধুনিক কবি আৰু গল্পকাৰ।
- আতুলানন্দ গোস্বামী (১৯৩৫–২০২২) – সাহিত্য অকাডেমি বঁটা বিজয়ী গল্পকাৰ।
এই তালিকাখন অসমীয়া ভাষাৰ উন্নতি আৰু বিকাশৰ ক্ৰমধাৰাৰ প্ৰতিনিধি।
অসমীয়া ভাষাৰ উৎপত্তি আৰু বিকাশ
Origin and Development of the Assamese Language
(Article in English)
Introduction
Assamese, also known as Asamiya, is an Indo-Aryan language spoken predominantly in the northeastern state of Assam in India. It serves as the official language of Assam and is also spoken in parts of Arunachal Pradesh and Nagaland. With a rich literary tradition and a diverse linguistic history, Assamese has evolved through centuries, shaped by various socio-cultural influences and historical events. This article explores the origin and development of the Assamese language, tracing its journey from ancient times to its present-day form.
Origins of Assamese
The Assamese language belongs to the eastern branch of the Indo-Aryan family, which itself is a part of the larger Indo-European language family. The earliest roots of Assamese can be traced back to the Prakrit languages, specifically the Magadhi Prakrit, which was spoken in the eastern regions of the Indian subcontinent. Magadhi Prakrit is considered the ancestor of several modern eastern Indo-Aryan languages, including Bengali, Oriya, and Maithili.
During the early centuries of the Common Era, the region now known as Assam was home to a variety of ethnic groups and tribes, each with its own linguistic traditions. The interaction between these groups and the speakers of Indo-Aryan languages led to the formation of a unique linguistic identity that eventually evolved into the Assamese language. The emergence of Assamese as a distinct language is believed to have occurred around the 7th to 8th centuries CE, a period during which the region saw significant cultural and political developments.
Early Development and Literature
The earliest form of Assamese is often referred to as “Old Assamese” or “Early Assamese,” which developed during the 7th to 14th centuries CE. This period is marked by the influence of Sanskrit on the language, evident in the use of Sanskrit vocabulary, syntax, and literary forms. However, Assamese also retained many of its indigenous features, including phonetic and grammatical characteristics that distinguish it from other Indo-Aryan languages.
One of the most significant milestones in the early development of Assamese literature is the “Charyapada,” a collection of Buddhist mystical poems written between the 8th and 12th centuries CE. While the Charyapada is not exclusively Assamese, it contains verses in proto-Assamese, proto-Bengali, and other eastern Indo-Aryan dialects. These verses provide valuable insights into the linguistic features of early Assamese and its close relationship with other regional languages.
The Medieval Period: Growth and Maturation
The medieval period, spanning from the 14th to the 18th centuries, was a crucial era for the growth and maturation of the Assamese language. This period saw the emergence of a distinct Assamese literary tradition, heavily influenced by the Bhakti movement, which spread across the Indian subcontinent during this time. The Bhakti movement in Assam was spearheaded by the saint-scholar Srimanta Sankardev (1449–1568) and his disciples, who played a pivotal role in shaping the Assamese language and literature.
Sankardev’s contributions to Assamese literature are monumental. He composed numerous devotional songs, known as “Borgeet,” plays called “Ankiya Naat,” and other religious texts in Assamese, which helped standardize the language and make it more accessible to the common people. His works, along with those of his disciple Madhavdev, laid the foundation for Assamese prose and verse, establishing a literary tradition that continues to influence Assamese culture to this day.
During this period, Assamese also began to develop a more standardized grammar and vocabulary. The influence of Sanskrit remained strong, but the language also incorporated elements from local dialects and languages spoken by the various ethnic communities in Assam. This linguistic amalgamation contributed to the richness and diversity of Assamese, making it a language that could effectively express a wide range of cultural and intellectual ideas.
The Colonial Era: Standardization and Modernization
The arrival of the British in Assam in the early 19th century marked the beginning of a new phase in the development of the Assamese language. The British administration initially imposed Bengali as the official language of Assam, leading to a decline in the use of Assamese in official and educational domains. However, this policy faced strong opposition from Assamese intellectuals and leaders, who campaigned for the reinstatement of their language.
The efforts of figures like Anandaram Dhekial Phukan and Hemchandra Barua were instrumental in the revival of Assamese during the colonial period. Phukan’s essays and Barua’s lexicographical work, particularly his “Hemkosh,” the first Assamese dictionary, played a crucial role in standardizing and modernizing the language. Hemchandra Barua also authored the first Assamese grammar book, which helped in formalizing the linguistic rules and usage of Assamese.
In 1873, the British government finally recognized Assamese as the official language of Assam, leading to its widespread use in administration, education, and literature. The late 19th and early 20th centuries saw a renaissance in Assamese literature, with the emergence of newspapers, journals, and literary societies that fostered the growth of modern Assamese prose and poetry. Prominent writers of this period, such as Lakshminath Bezbaroa, Chandra Kumar Agarwala, and Hemchandra Goswami, are considered pioneers of modern Assamese literature.
Post-Independence Period and Contemporary Developments
The period following India’s independence in 1947 was one of significant linguistic and cultural consolidation for Assamese. As Assam became a constituent state of the Indian Union, Assamese was established as the official language of the state. The post-independence period saw further development of Assamese literature, with new genres and forms emerging in response to contemporary social and political issues.
Writers like Birinchi Kumar Barua, Indira Goswami, and Homen Borgohain contributed to the enrichment of Assamese literature, exploring themes of modernity, identity, and social change. The Assamese language also adapted to the demands of modern education, science, and technology, with new terminologies being coined and standardized to accommodate these fields.
In recent decades, Assamese has faced challenges due to the rise of globalization and the dominance of English, particularly in urban areas. However, efforts to preserve and promote the language continue, with government initiatives, cultural organizations, and digital platforms playing a crucial role in ensuring the vitality of Assamese in the 21st century. Assamese literature has also embraced digital media, with writers and poets exploring new forms of expression through blogs, social media, and online publications.
Conclusion
The Assamese language has a long and dynamic history, characterized by continuous evolution and adaptation. From its roots in ancient Prakrit to its current status as a modern language with a rich literary tradition, Assamese has developed into a vibrant and expressive medium of communication. Its journey reflects the cultural and historical influences that have shaped Assam over the centuries, making Assamese not just a language but a symbol of the region’s identity and heritage. As it continues to evolve in the contemporary era, Assamese remains a vital part of India’s linguistic and cultural mosaic, with a legacy that resonates far beyond the borders of Assam. 0 0 0.
N.B. If you like the articles, অসমীয়া ভাষাৰ উৎপত্তি আৰু বিকাশ please share your feedback. We welcome your formative and suggestive comments with enthusiasm.
Note: The writer has consulted many offline and online sources in writing the article,’অসমীয়া ভাষাৰ উৎপত্তি আৰু বিকাশ’. We are grateful to them.