চৈয়দ আব্দুল মালিকৰ কবিতা–এক বৈশিষ্ট্যমূলক আলোচনা
চৈয়দ আব্দুল মালিকৰ কবিতা-এক বৈশিষ্ট্যমূলক আলোচনা
চৈয়দ আব্দুল মালিকৰ কবিতা–এক বৈশিষ্ট্যমূলক আলোচনা
বিংশ শতাব্দীৰ অসমীয়া সাহিত্যাকাশত শুক্ল পক্ষৰ পূৰ্ণ শশীৰ দৰে ৰূপালীম জ্যোতিৰে জ্যোতিষ্মান হৈ উজলি থকা এজন সবৰ্বজন বিদিত সাহিত্যিকৰ নাম চৈয়দ আব্দুল মালিক। মালিক এজন হাস্য-ব্যঙ্গ গল্পকাৰ আৰু ঔপন্যাসিক হিচাপে বিশেষভাৱে পৰিচিত যদিও তেওঁ এজন কবি হিচাপেও প্রতিষ্ঠা লাভ কৰিছিল। কবি হিচাপে তেওঁ সাধাৰণ পাঠকৰ দৃষ্টি আকৰ্ষণ কৰিবলৈ সমৰ্থ হ’লেও নিজকে কবি বুলি ভাবিবলৈ দ্বিধাবোধ কৰি নবীন কবি সকলক উদ্দেশ্যি কৈছিল–
“অসমৰ নবীন কবিসকল
তোমালোকে কবিতা লিখা
তোমালোক কবি।”
আকৌ নবীন কবিসকলৰ কবিতাৰ ভাষা আৰু আঙ্গিকৰ লগত নিজৰ কবিতাৰ ভাষা আৰু আঙ্গিকৰ তুলনা কৰি কৈছে–
“তোমালোকে তোমালোকৰ ভাৱ চিন্তা
যিমান ধুনীয়াকৈ, মন চুই যোৱাকৈ ক’ব
জানা মই তেনেকৈ নাজানো আৰু
নোৱাৰোঁ। কেতিয়াবা তোমালোকে ক’বলগীয়া
কথাও নোকোৱাকৈ থাকা, তথাপি তোমালোকৰ
ভাৱ কল্পনাবোৰ প্ৰকাশ নহৈ নাথাকে;
মই কেতিয়াবা নকবলগীয়া কথাও কৈ দিও
তথাপি মোৰ মনৰ সকলো কথা কোৱা
হ’ল যেন নেলাগে।”
চৈয়দ আব্দুল মালিকৰ কবিতা
কবি মালিকে প্ৰচলিত কাব্য ধাৰা মতে নিজকে ‘কবি’ বুলি স্বীকাৰ কৰিবলৈ ইতঃস্তত কৰিলেও আচলতে তেওঁ এক নতুন ধাৰাৰ মৌলিক আৰু অকলশৰীয়া কবি। কিয়নো মালিকৰ কবিতা সমসাময়িক কবিসকলৰ কবিতাৰ পৰা বিষয়-বস্তু আৰু উপস্থাপন ৰীতিৰ পৰা সম্পূৰ্ণ ভিন্ন। পৰম্পৰাগত কবিতা সাম্ৰাজ্যৰ কবিসকল বাস্তৱবাদী আৰু আংশিকভাৱে ৰমন্যাসবাদী কবি যদিও সিহঁতৰ কবিতাৰ আঙ্গিকৰ দিশত প্ৰতীকবাদ আৰু ৰূপকল্প (imagery) ত সম্পূৰ্ণ কৃত্ৰিম আৰু আলংকাৰিক দিশত চাতুৰ্যপূৰ্ণ। কিন্তু কবি মালিকৰ কবিতাত দুর্বোধ্য প্ৰতীক, চাতুৰ্যপূৰ্ণ কল্পচিত্ৰ আৰু দাঁত ভগা শব্দৰ খেলিমেলি নাই। তেওঁৰ কবিতাৰ প্ৰকাশ-ভঙ্গী সম্পূৰ্ণ কৃত্ৰিমতা ৰহিত, বাস্তৱ আৰু সৰল। সবৰ্বসাধাৰণ ৰাইজে যি ভাষাৰে দৈনন্দিন জীৱন কাঠামো পৰিচালনা কৰে, তেওঁ ঠিক সেই ভাষাকেই অনুসৰণ কৰি তেওঁৰ বক্তব্যখিনি যিমান পাৰে সিমান সাৱলীল আৰু উজুভাৱে অলপো ৰহন নলগাকৈ উপস্থাপন কৰিছে। আন আন কবিসকল কবিতাৰ বিষয়-বস্তুত যিদৰে সমাজবাদী সুৰ, জনগণৰ সামগ্ৰীক জীৱনৰ প্ৰতিচ্ছবি ফুটি উঠিছে, সেইদৰে কবি মালিকৰ কবিতাতো এইবোৰ দিশ ফুটি উঠিছে। পাৰ্থক্য মাথো এইখিনিতে যে মালিকৰ কবিতাত ফুটি উঠা বিষয়বোৰ সম্পূৰ্ণৰূপেই সামাজিক আৰু প্ৰত্যক্ষ । আন কথাত, তেওঁৰ কবিতাসমূহ বাস্তৱবাদী। কিয়নো তেওঁ বাস্তৱত যি দেখা পাইছে তাকেই হুবহু বগা ফটো কপিৰ দৰেই প্ৰতিলিপি কৰিছে। সহজ ভাষাত ক’বলৈ গ’লে, মালিকৰ কবিতা নাঙঠ সমাজৰ নাঙঠ চিত্ৰ।
কবিৰ যিকোনো এটি কবিতাক অধ্যয়ন কৰিলে, ওপৰুৱা দৃষ্টিত ভাৱ হয় যেন তেওঁৰ কবিতা আত্মজীৱনীমূলক, কিন্তু অলপ অৰ্ন্তদৃষ্টিৰে আগুৱাই গ’লেই ধ’ৰা পৰে যে তেওঁ সম্পূৰ্ণৰূপেই সমাজৰ কবি, মানুহৰ কবি, বাস্তৱ জীৱনৰ কবি। কাৰণ তেওঁৰ লগত সমাজ যিদৰে জড়িত আৰু সমাজৰ লগত কবি যিদৰে জড়িত, কবিয়ে সেইখিনি কথাকেই কবিতাত কৃত্ৰিমতাহীন সাৱলীল শব্দৰ সহায়ত ধৰি ৰাখিবলৈ সহজাত চেষ্টা কৰিছে। আন কথাত, কবিয়ে নিজৰ কথা কোৱাৰ লগে লগেই সমাজৰ নানান দিশ সম্পূৰ্ণ উদংকৈ এনেভাবে প্ৰকাশ কৰিছে যে কবি মালিকৰ কবিতাসমূহ তেওঁৰ আত্মজীৱনী হোৱাতকৈ সমাজৰ অকপট জীৱনীহে হৈ পৰিছে।
আজিৰ সমাজত মানৱ প্ৰমূল্য দিনে দিনে অৱক্ষয়ৰ দিশত গতি কৰিছে। মানুহে মানুহক কনোত্ৰিচ মাছৰ দৰে পৰস্পৰে পৰস্পৰৰ শত্রূ বুলি আক্ৰমণাত্মক ভূমিকাত লিপ্ত হৈছে। চাৰিওফালে ভণ্ড ৰাজনীতিক, মুখা পিন্ধা ভদ্ৰলোকৰ পয়োভৰ। কবিয়ে এই আচল সত্যটো চিত্ৰিত কৰি লিখিছে–
“তলত, মাটিত-
খোৱা কামোৰাত মতলীয়া য’ত
ভদীয়া বংশধৰৰ জাক।
দেখি সিহঁতৰ ওভোতা নাচোন
ভগৱান হতবাক।
ধৰ্মসভাত হত্যাকাৰীৰ দিন-ৰাতি ঠেলা-হেঁচা।
বাটৰ দাঁতিত তুঁহৰ দৰত
মগজু গৈছে বেচা।
ধৰ্মস্থানত বন্দুকৰ দ’ম
বেনেটি বেগত পিস্তল, ব’ম
– দেৱ-দেৱী নিৰুদ্দেশ,
ৰাজনীতিকৰ বক্তৃতাতেই
দেশপ্ৰেম হ’ল শেষ।
এটম বোমা বোকোচাত বান্ধি
বিশ্ব শান্তিৰ টেটুফলা আস্ফালন,
আত্মাৰ টেটু চেপা মাৰি বান্ধি,
আত্ম ৰক্ষাৰ মহান আয়োজন।” (আত্মজীৱনী)
চৈয়দ আব্দুল মালিকৰ কবিতা
আজিকালি সমাজত মানৱতাবাদী আদৰ্শৰ কোনো মূল্য নাই, প্ৰতিবাদৰো কোনো সঁহাৰি নাই। খোজে খোজে আদৰ্শবাদীৰ ভুল। সেয়ে কবিয়ে অকপটে কৈছে–
“অলপতে দায় লাগে
মুখ মেলিলেই জগৰ লাগে।
নামাতিবি, নামাতিবি,
মুখ নেমেলিবি,
লঘোনীয়া পেট নোকোৱা কথাৰেই
ভৰি থক।” (নিৰ’ৰ হাতত ম’হৰ শিঙৰ পেঁপা)
চৈয়দ আব্দুল মালিকৰ কবিতা
সমাজৰ মুষ্টিমেয়ৰ হাতত দৰিদ্ৰ নাগৰিক শোষিত হৈ হৈ শীৰ্ষ প্ৰান্তত উপনীত হৈছে। কবি মালিকে শোষিত নাগৰিকৰ চিত্ৰ সম্পূৰ্ণ উদংভাৱেই চিত্ৰিত কৰিছে এনেদৰে–
“গাভৰু সোঁতৰ জীয়া ভোগদৈ
চিনিব নোৱাৰা মৰা মৰনৈ হ’ল।
………….
ল’ৰাৰ বাপেকে চাউল বিচাৰি
জোলোঙা হাতত, দোকানে, বজাৰে ঘূৰে
গধূলি বেলিকা শুকান মুখেৰে
শুদা মোনালৈ নিজ ঘৰলৈ ঘূৰে।” (শগুন পৰা গাওঁ)
চৈয়দ আব্দুল মালিকৰ কবিতা
আজিকালি সমাজত কপট আৰু মুখাপিন্ধা মানৱ দৰদীৰ সংখ্যা ইমানেই বাঢ়ি গৈছে যে হত্যা বা অস্বাভাৱিক উপায়ে মৃত্যুমুখত পৰা লোকসকলৰ বাবে অপেক্ষা কৰাটো নাইবা শোকসভা পতাটো এটি ‘কলা’ (Art) ত পৰিণত হৈছে। কবিয়ে এই কৃত্ৰিম কলাক চিত্ৰায়িত কৰিবলৈ গৈ পোনে পোনে কৈছে–
“ইমানেই। মই জানো। এয়েই বহুত।
শোকসভা আৰু বক্তৃতা আৰু
কবিতা, প্ৰৱন্ধ, স্মৃতিকথা
কিছু কিছু সঁচা, কিছু কিছু জোৰা দিয়া
আক্ষেপ আৰু অনুশোচ
আৰু অনুতাপ, অনুযোগ।
এক মিনিট থিয় দি থকাৰ
মৌন অস্বস্তি। এয়েই বহুত।” (চাইনবোর্ড)
চৈয়দ আব্দুল মালিকৰ কবিতা
কবি মালিকে সামাজিক জীৱন আৰু সহজ-সৰল গাঁৱলীয়া সাধাৰণ জনগণক অকপটভাৱে ভাল পায়। সেয়া কবিয়ে কৃত্ৰিমতাহীন সাৱলীল ভাষাৰে স্বীকাৰ কৰিছে এনেদৰে–
“মই চুমা খাওঁ
সেইবোৰ লাহি জোঙা আঙুলিক
যিবোৰ আঙুলিয়ে
শাওণমহীয়া বোকা দিয়া পথাৰত
শাৰী-শাৰীকৈ, গুছি-গুছিকৈ
পোন বেঁকাকৈ ভুই ৰোৱে।
………….
মই চুমা খাওঁ
সেই লাহি জোঙা আঙুলিবোৰক
বেজীত নানা ৰঙী সূতা ভৰাই লৈ
ফুল তোলে, সপোন তোলে,
যি আঙুলিৰ পৰা বেজীৰ খোচত
ৰঙা তেজ ওলাই কাপোৰৰ ফুল
ৰাঙলী কৰে।”(মই চুমা খাওঁ)
চৈয়দ আব্দুল মালিকৰ কবিতা
কবি মালিকে সমাজক যথাযথভাৱে চিত্ৰিত কৰাৰ উপৰিও কবিতাৰ মাজেদি কবিৰ ব্যক্তিগত আশা, আকাঙ্খা, সুখ-দুখ, হৃদয়ৰ উচ্ছাস আৰু নিজৰ সমাজ দৰ্শন প্ৰকাশ কৰিছে।
কবি মালিক মানৱতাবাদ আৰু সাম্যবাদী আদৰ্শত বিশ্বসী। তেওঁৰ মতে মানুহৰ মাজত কোনো ভেদা-ভেদ নাই। কবিয়ে এই চিৰ সত্য ধাৰণাটো ব্যক্ত কৰিছে এনেদৰে–
“মানুহৰ পৃথিৱীত মানুহ থাকক,
বগা, কলা, হালধীয়া
মানুহৰ যিবা বৰণ নহওঁক
ইহুদি, ইছাই, হিন্দু, বৌদ্ধ, মুছলমান
যিয়েবা হওঁক নাস্তিক, খ্ৰীষ্টান
মোৰ বাবে পৃথিৱীৰ সকলো সমান।” (মোৰ বাবে সকলো সমান)
চৈয়দ আব্দুল মালিকৰ কবিতা
কবি আব্দুল মালিক মানুহৰ মাজত থকা ভেদা-ভেদৰ প্ৰাচীৰৰ বিৰুদ্ধেই অকল সচেতন নহয়; মানুহৰ মাজত সমন্বয় সাধন কৰাৰো পক্ষপাতী। কিন্তু কবিৰ প্ৰৱল আশা থকা সত্বেও মানুহৰ মাজত ভাতৃত্বভাৱ বৃদ্ধি কৰাৰ বাবে একোকে কৰিব পৰা নাই। সেয়ে কবিয়ে শোক কৰি কৈছে–
“সকলো মানুহ মোৰ ভাই
যাৰ বাবে মই একোকে কৰিব পৰা নাই।
কেৱল কান্দিছো। কেতিয়াবা তাৰ বেদনাক
মই কৰিছো নিজৰ,
তাৰ আনন্দক মই সাৱটি ধৰিছোঁ
মোৰ মজিয়াত তাক মই দিব পৰা নাই
অকনো বহাৰ ঠাই।” (মই চুমা খাওঁ)
চৈয়দ আব্দুল মালিকৰ কবিতা
কবি উচ্চ-নীচ ভেদা-ভেদৰ প্ৰাচীৰ ভাঙি দিয়াৰ সজোৰ সমৰ্থক। সেয়ে উন্মত্ত ৰণধবনিৰ দুন্দুভিৰে চিঁঞৰি উঠিছে–
”বেৰবোৰ ভাঙি দিয়া
ঘৰবোৰ ভাঙি দিয়া
এখন বিহুতলি পাতা
দিগন্তৰ পৰা দিগন্তলৈ –
য’লৈকে আছে মাটি
য’লৈকে আছে পানী-
এখন বহল বিহুতলি পাতা।
এখন নতুন ৰঙ দিয়া
ওপৰত চাল নেলাগে দিব
পোহৰ ভৰা, মৰম ভৰা বহল
উচ্চ নীলা আকাশখনেই হ’ব।”
চৈয়দ আব্দুল মালিকৰ কবিতা
কবি মালিক কাৰুণ্য প্ৰিয় যদিও কেতিয়াও আক্ষেপী নহয়। কবিক কোনোবাই যদি খেদি দিয়ে, তেওঁৰ ঘৰবাৰী, মাটি-সম্পত্তি কাঢ়ি নিয়ে, তেওঁ কেতিয়াও কোনো খেদ নকৰে। কবি দুখ-শোক সহিষ্ণু। কবিৰ ভাষাত–
“কোনোবাই যদি মোক খেদি দিয়ে
যদি কোনোবাই কাঢ়ি লয় মোৰ
ঘৰ-বাৰী, মাটি, ভেটি আৰু ঘৰৰ মজিয়া
আৰু পিৰালি আৰু চোতাল
আৰু বন্ধ কৰি দিয়ে সকলো বাট
অহা যোৱা আৰু জীয়াই থকাৰ
-মই কোনো খেদ নকৰোঁ।” (নিৰ্ভয়)
চৈয়দ আব্দুল মালিকৰ কবিতা
কবি মালিক এগৰাকী বিপ্লৱী শিল্পীও। কবিয়ে ‘কবিতা’ শিল্পৰে সমাজ তথা দেশৰ অসমতা, ভ্ৰষ্টতা, আৰু আন আন অসামজিক কাৰ্যকলাপৰ বিৰুদ্ধে প্ৰাগলভ বিপ্লৱী ৰণ হুংকাৰ বজাইছে। কিন্তু কবি মালিকৰ ৰণ হুংকাৰ কবি হীৰেন ভট্টাচাৰ্য বা কবি সনন্ত তাঁতি বা কবি ইছমাইল হোচেইনৰ দৰে নহয়; তেওঁৰ বিপ্লৱী সুৰ পোনাপুনি, প্ৰত্যক্ষ আৰু দুঃসাহসী। কবি মলিক কেৱল বিপ্লৱী আদৰ্শত বিশ্বাসী হৈ থাকিয়েই ক্ষান্ত হৈ থকা নাই। নিজেও কৰালগ্ৰাসী ধুমুহা হ’বলৈ হাবিয়াস কৰিছে। কবিৰ ভাষাত–
“ধুমুহা হ’ব মন যায় কেতিয়াবা,
থিয় পৰ্বতে ভেটে সমুখৰ বাট
মোৰ নিশাহত আকাশৰ বুকু কঁপে।” (আত্মজীৱনী)
চৈয়দ আব্দুল মালিকৰ কবিতা
কবিয়ে নিজে ধুমুহা হ’বলৈ আশা কৰাৰ ওপৰিও আনকো ধুমুহা হ’বলৈ প্ৰেৰণা দিব বিচাৰি লিখিছে–
“মই থিয় দি আছিলোঁ
মোৰ গা চুই
ধুমুহাজাক বৈ গৈছিল।
এজন বন্ধুয়ে ক’লে–
ধুমুহাৰ মাজত অকলে থিয় দি আছা কিয়?
বতাহ যিফালে বৈছে
সেইফালে যাওঁ আহা
বৰ ভাল লাগিব।
তেওঁ নৰল।
আৰু ধুমুহাৰ গতিৰ লগত
উৰি যোৱাদি উৰি গ’ল
ধুমুহাৰ লগতে তেওঁ মিলি গ’ল।
আন এজনে ক’লে–
ধুমুহা বলাৰ সময়ত
এনেয়ে থিয় দি থকাও
ধুমুহাৰ লগত যুঁজাৰ সমান।
তাতকৈ ধুমুহাৰ বিৰুদ্ধে যুঁজো আহা
তোমাৰ জানো শক্তি নাই?
ধুমুহাৰ বিৰুদ্ধে যুঁজিবৰ কাৰণে
তেওঁ ধুমুহাৰ মাজত অদৃশ্য হৈ গ’ল।
মই চিঁঞৰি চিঁঞৰি ক’লো-
মই ধুমুহাৰ বিৰুদ্ধে যুঁজিবলৈ নিবিচাৰো
মই ধুমুহা হ’বলৈ বিচাৰো।
মোৰ মেলা দুপাখিত
মই গতিৰ উন্মত্ততা উপলব্ধি কৰিবলৈ
প্ৰকাশ কৰিবলৈ বিচাৰো।
চৈয়দ আব্দুল মালিকৰ কবিতা
ধুমুহা হোৱাত যে কি আনন্দ
তোমালোক যদি জানিলাহেঁতেন!” (ধুমুহা হোৱা)
কবি মালিক শান্তি বিনাশী শক্তিবোৰৰ বিৰুদ্ধে নিজৰ বাঘ নখবোৰ চোকা কৰি তুলিছে, মাতত সানি লৈছে হিংস্ৰ কৰ্কশতা। কবিৰ ভাষাত–
“জগতৰ নিষ্ঠূৰতাৰ শিলত
ঘঁহাই ঘঁহাই
মোৰ নখবোৰ
বাঘনখ যেন চোকা কৰি তুলিছোঁ
মই যুঁজিবৰ কাৰণে
প্ৰস্তুত হৈছোঁ
সেইখন পৃথিৱীৰ লগত
যিখন পৃথিৱীয়ে
কাঢ়ি নিয়ে মোৰ শান্তি।
মোৰ মাতত দিছে হিংস্ৰ কৰ্কশতা।” (যুঁজাৰু)
কবি দুৰ্বাৰ, অৰ্নিবিনীত কণ্ঠত লাঞ্চিত, বঞ্চিতৰ হকে ‘শক্তিৰ আগ্নেয়গিৰি’ বুলি সগর্বে ঘোষণা কৰি লিখিছে–
“আজি মোৰ বাহুত পৃথিৱীৰ
সকলো লাঞ্চিত আৰু বঞ্চিতৰ
শক্তিৰ আগ্নেয়গিৰি
ক্ৰোধৰ জ্বালামুখী
মই দুর্বিনীত, দুধুৰ্ষ।” (জ্বালামুখীৰ গান)
চৈয়দ আব্দুল মালিকৰ কবিতা
কবি আশাবাদীও। কবি সুন্দৰ, শান্তিময় এক পবিত্ৰ সমাজৰ দাপোণ আগত ৰাখিয়েই বিপ্লৱী শ্লোগানত মুখৰিত হৈ উঠিছে। কবিয়ে কৈছে–
“তেজ মিহলি ধোঁৱাবোৰ গ্ৰেনাইট হ’ব
তাৰ নিশ্বাহৰ পৰা ভাষা বিচাৰি ল’ব-
লা, ধুমুহা আৰু বজ্ৰপাতে।” (সি আছে)
আকৌ আন এটি কবিতাত লিখিছে–
“কেতিয়াবা আশা হয়
মোৰেই কবৰৰ বুকু ফালি
কোনোবা দুপৰ ৰাতি
নাইবা সোণালী পুৱা
ময়েই ওলাই আহিম
এটা নতুন ‘মই’ হৈ।” (নতুন জন্ম)
চৈয়দ আব্দুল মালিকৰ কবিতা
ওপৰৰ আলোচনাৰ পৰা প্ৰতীয়মান হয় যে কবি মালিকৰ কবিতাৰ মাজেৰে ৰদ্ৰোজ্জ্বল দুপৰীয়া যিদৰে সকলো বস্তুই জলজলকৈ চকুত ধ’ৰা দিয়ে, ঠিক তেনেদৰে বিংশ শতাব্দীৰ অসমীয়া সমাজ আৰু সমাজৰ সাবৰ্বজনীন প্ৰকৃতি, আশা-আকাঙ্খা, হতাশা-নিৰাশা ইত্যাদি দিশ ধ’ৰা পৰিছে।
কবি মালিকৰ কবিতাৰ বিষয়-বস্তু যিদৰে বাস্তৱধৰ্মী আৰু বাস্তৱ সমাজৰ পৰা হুবহু সংগ্ৰহিত, ঠিক সেইদৰে তেওঁৰ কবিতাৰ ভাষা আৰু আঙ্গিকো বাস্তৱধৰ্মী আৰু বাস্তৱ সমাজৰ সবৰ্বসাধাৰণ ৰাইজৰ মুখাহীন মুখৰ ভাষা। তেওঁৰ কবিতাৰ ভাষাত কৃত্ৰিমতাৰ ৰহন লেশমানো নাই। কল্পচিত্ৰও নিচেই সীমিত আৰু পৰিমিতবোধ গুণেৰে বিভূষিত। তেওঁ তেওঁৰ গদ্যৰ ভাষা আৰু পদ্যৰ ভাষাৰ মাজত কোনো সীমাৰেখা টনা নাই। আন কথাত, কবিসকলে শব্দক লৈ সাধাৰণতে যি ধূৰ্তালিৰ খেল খেলে কবি মালিকে সেই খেলৰ মোহজালৰ পৰা সচেতনভাৱেই নিজকে আঁতৰাই ৰাখিছে। তেওঁৰ ভাষা নিৰলংকাৰ আৰু কৃত্ৰিমতা ৰহিত যদিও তেওঁৰ বাক্য বিন্যাস চুটি চুটি আৰু দ্ৰুত গতিৰ । অৱশ্যে তেওঁৰ ভাষাৰ সৰলতাই তেওঁৰ কবিতাক গাম্ভীৰ্য দান কৰাত অসফল হৈছে।
কবিতাৰ বিষয়-বস্তু (subject matter), ভাষা (language), আৰু আঙ্গিক (style) ৰ দিশত কবি ইমানেই স্পষ্ট আৰু প্ৰত্যক্ষ যে প্ৰায়েই তেওঁৰ কবিতা গদ্যধৰ্মী হৈ পৰিছে।
সামৰণিত ক’ব পাৰি যে চৈয়দ আব্দুল মালিকৰ কবিতা সাহিত্যিক গুণত দুখীয়া বাবে সাহিত্য সমালোচকসকলৰ দৃষ্টি তেওঁৰ ওপৰত এতিয়ালৈকেও নিক্ষেপ হোৱাহি নাই – যি অসমীয়া কবিতা জগতৰ বাবে এক লাজৰ অধ্যায়; আৰু সম্ভৱত এই দৰিদ্ৰতাৰ বাবেই আজিলৈ তেওঁ তেওঁৰ কবিতাৰ কোনো উত্তৰাধিকাৰ পোৱা নাই। ০ ০ ০
চৈয়দ আব্দুল মালিকৰ কবিতা
বি. দ্র. উক্ত ‘চৈয়দ আব্দুল মালিকৰ কবিতা–এক বৈশিষ্ট্যমূলক আলোচনা | Sayed Abdul Malikar Kabita | Poetry of Sayed Abdul Malik’ ৰচনাটি ৰাব্বি মছৰুৰ ৰচিত ‘অসমীয়া কবি প্রতিভা’ গ্রন্থৰ অন্তর্গত।
চৈয়দ আব্দুল মালিকৰ কবিতা
ৰাব্বি মছৰুৰ ৰচিত কেইখনমান গ্রন্থ:
- অসমীয়া লেখক পৰিচয়
- বিশ্ব ব্যক্তি পৰিচয়
- অসমীয়া ৰচনা শিক্ষা
- অসমীয়া ভাব সম্প্রসাৰণ
- এক গুচ্ছ জীৱনী
- শিশু পদ্য
- অসমীয়া অনুবাদত বিশ্ব চুটি গল্প
- অসমীয়া অনুবাদত বিশ্ব কবিতা
- অসমীয়া অনুবাদত বিদেশী কবিতা
- পৃথিৱীৰ আৰু মোৰ (কাব্য সংকলন)
- সংহতিৰ ভাড়া ঘৰ ( কাব্য সংকলন)
- মোৰ গীত তোমাৰ সুৰ (গীতি কবিতা সংকলন)
- তুমি কেমন প্রেমিক (বাংলা কাব্য সংকলন)
- তোমাকে বলছি (বাংলা কবিতা সংকলন)
- ফণী শৰ্মাৰ নাটক ‘চিৰাজ’-এক সমালোচনা
- হীৰেন ভট্টাচাৰ্যৰ কবিতা -এক বিশ্লেষণাত্মক অধ্যয়ন
- ইছমাইল হোছেইনৰ কবিতা : এক বৈশিষ্ট্যমূলক আলোচনা
- ইছমাইল হোছেইনৰ কবিতা: এক বিশ্লেষণাত্মক অধ্যয়
- অসমীয়া উপন্যাস সমালোচনা
- অসমীয়া চুটি গল্প সমালোচনা
- মৌলানা আবুল কালাম আজাদ (চমু জীবনী)
- অসমীয়া কবি প্রতিভা (সাহিত্য সমালোচনা)
- নির্বাচিত অসমীয়া কবিতা সমালোচনা
- অসমীয়া ব্যাকৰণ ক অংশ
- অসমীয়া ব্যাকৰণ খ অংশ
- নির্বাচিত অসমীয়া কবিতাৰ মূলভাব
- আৰবী সাহিত্যৰ ইতিহাস:প্রাক-ইসলামী যুগ (৫০০-৬২২ খৃ:)
- আৰবী সাহিত্যৰ ইতিহাস:প্রাথমিক ইসলামী যুগ (৬২২-৬৬১)…
Some Important Books for Students:
- Advertisement Writing
- Amplification Writing
- Note Making
- Paragraph Writing
- Notice Writing
- Passage Comprehension
- The Art of Poster Writing
- The Art of Letter Writing
- Report Writing
- Story Writing
- Substance Writing
- School Essays Part-I
- School Essays Part-II
- School English Grammar Part-I
- School English Grammar Part-II..
অতিৰিক্ত অনুসন্ধান:
